نوکر صاحب زمانی ام...

هر شب یتیم توست دل جمکرانی ام
جانم به لب رسیده بیا یار جانی ام

از باد ها نشانی تان را گرفته ام
عمری است عاجزانه پی آن نشانی ام

طی شد جوانی من و رویت نشد رخت
شرمنده ی جوانی از این زندگانیم

با من بگو که خیمه کجا می کنی به پا
آخر چرا به خاک سیه می نشانی ام

در روضه احتمال حضورت قوی تر است
شاید به عشق نام عمویت بخوانی ام

این روزها که حال مرا درک می کنی
بگذار دست بر دل آتشفشانی ام

عاشق گمنام نوشت:
در به دری برای غلام تو خوب نیست
تأیید کن که نوکر صاحب زمانی ام