حضرت جبرئیل (ع ) بنام آن حضرت حسین( ع )میخى به کشتى حضرت نوح (ع ) کوبید.
از موضع میخ نورى درخشید و رطوبتى مانند خون از آن ظاهر شد که موجب حزن و اندوه حضرت و نوحه او گردید.
قطره اى اشک تو یک دریا عطش
هرم لبهاى تو یک صحرا عطش
در نگاه گرم تو حس مى شود
یک جهان ایثار، یک دنیا عطش
تانبینى عاشقان را تشنه کام
آمدى دریاى غیرت با عطش
تا کویر خشک لبهاى تو دید
سوخت چون خورشید سر تا پا عطش
تشنه بیرون آمدى تا از فرات
بى تو دارد آب هم حّتى عطش
بى تو در میخانه خُمّ مى شکست
علقمه شد بزم غم ، سقّا عطش
بعد تو روح بلند عاطفه
قطره قطره آب میشد با عطش
عاشق گمنام نوشت:
هیچ بلایی به پای کربلا نرسیده و نخواهد رسید.
